Αύξηση παρουσιάζουν στους ηλικιωμένους τα κατάγματα ισχίου, τα οποία είναι επικίνδυνα για την ίδια την επιβίωση των ασθενών. Ο αριθμός τους αυξάνεται όσο αυξάνεται και η ηλικία, ενώ κάθε χρόνο καταγράφονται 1,3-1,6 εκατομμύρια περιστατικά παγκοσμίως, αριθμός που εκτιμάται ότι θα διπλασιαστεί έως το 2040. Στην Ευρώπη καταγράφονται 500.000 νέα περιστατικά ετησίως, ενώ στην Ελλάδα περίπου 20.000 περιστατικά.
Τα παραπάνω στοιχεία παρουσιάστηκαν χθες, κατά τη διάρκεια του 39ου ετήσιου συνεδρίου της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Περιοχικής Αναισθησίας και Θεραπείας Πόνου (ESRA), οι εργασίες του οποίου συνεχίζονται στο Μέγαρο Μουσικής και στο ξενοδοχείο «Makedonia Palace» της Θεσσαλονίκης. Κεντρικοί ομιλητές για το θέμα αυτό ήταν ο Admir Hadzic, ένας από τους «πατέρες» της σύγχρονης περιοχικής αναισθησίας, καθηγητής Νέας Υόρκης και Βελγίου, Πρόεδρος της NYSORA (New York Society of Regional Anaesthesia) και ο Jan Boublik, καθηγητής Αναισθησιολογίας στο Πανεπιστήμιο Stanford της Καλιφόρνια των ΗΠΑ. Πρόσφατα βιβλιογραφικά δεδομένα δείχνουν ότι τα κατάγματα ισχίου στους ηλικιωμένους είναι από τα πιο επικίνδυνα, με κύρια αιτία πρόκλησής τους την πτώση, σε συνδυασμό με την οστεοπόρωση. Αποτελούν τη δεύτερη αιτία νοσηλείας σε νοσοκομείο στους ηλικιωμένους, ενώ τα ¾ των ασθενών είναι γυναίκες με μέση ηλικία τα 84 έτη. Το 5%-11% των ασθενών που έχει υποστεί κάταγμα ισχίου πεθαίνει εντός 30 ημερών μετά τον τραυματισμό, περίπου το 20% πεθαίνει 4 μήνες μετά τον τραυματισμό, ενώ το 12%-36% πεθαίνει μέσα σε ένα χρόνο μετά το κάταγμα. Αποτέλεσμα ενός τέτοιου κατάγματος είναι η μείωση της λειτουργικότητας του ασθενούς, με το 30% των επιζώντων να χρειάζεται συνεχή φροντίδα.
Σύμφωνα με τους ομιλητές, «αυτό που πρέπει να ληφθεί υπόψη είναι η συνύπαρξη κι άλλων παθήσεων. Χαρακτηριστικό είναι ότι το 35% των ηλικιωμένων που έχουν υποστεί κάταγμα ισχίου αντιμετωπίζει καρδιαγγειακά προβλήματα, το 14% αναπνευστικά, το 13% αγγειοεγκεφαλικά, το 9% έχει σακχαρώδη διαβήτη και το 8% κάποια μορφή κακοήθειας. Επίσης το 25% έχει μέτρια νοητική υστέρηση, το 20% βρίσκεται σε κάποιο νοσηλευτικό ίδρυμα και το 50% χρειάζεται βοηθήματα για να μπορέσει να περπατήσει και να κινηθεί ή είναι κλινήρες».
Μοναδικός τρόπος για να επανέλθει η λειτουργικότητα αυτών των ασθενών είναι να υποβληθούν σε χειρουργική επέμβαση. Μάλιστα, όσο πιο γρήγορα χειρουργηθούν, τόσο καλύτερη θα είναι η εξέλιξη της υγείας τους.
«Παλαιότερα η ηλικία λειτουργούσε ως ανασταλτικός παράγοντας για να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση ένας ηλικιωμένος με κάταγμα ισχίου. Πλέον οι ασθενείς αυτοί πρέπει να χειρουργούνται ανεξαρτήτως ηλικίας διότι έτσι βελτιώνονται τα ποσοστά έκβασης του χειρουργείου. Σε διαφορετική περίπτωση παραμένουν καθηλωμένοι στο κρεβάτι. Επιπλέον είναι σημαντικό να χειρουργούνται εντός 12-24 ωρών μετά την εισαγωγή τους στο νοσοκομείο, ενώ είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις στις οποίες οι γιατροί καθυστερούν την επέμβαση με στόχο τη βελτιστοποίηση της κλινικής κατάστασης του ασθενούς πριν το χειρουργείο, η οποία είναι καθοριστική για την τελική έκβασή του», επισημαίνει ο κ. Hadzic.